Dysproporcje techniczne pilotów 111 i 113 Dywizjonu Myśliwskiego, a także całego polskiego lotnictwa rekompensowały mistrzostwa pilotażu, chęć walki i hart ducha. Zestrzelili 21 samolotów wroga. Księga asów myśliwskich powstała w 1939 roku przez szwadron kościuszkowskiej: kpt. Pil. Zdzisław Krasnodębski, por. Pil. Wojciech Janusiewicz, ppor. Pil. Mirosław Feric, Cpr. pil. Stanisław Karubin, kpr. pil. Eugeniusz Szaposznikow.
Nawiązała ona do tradycji bojowych warszawskich dywizjonów myśliwskich utworzonych w maju 1940 r. Na lotnisku w Lyonie I / 145 Warszawskiego Dywizjonu Myśliwskiego, którego kadra w dużej mierze pochodziła ze sztabu 1 Pułku Lotniczego, 145 dywizjon był pierwszą z polskich jednostek, która osiągnęła gotowość bojową. W maju 1940 r. bronił Lyonu, rejonu Paryża, Rouen Reux, Rocheford. W krótkiej kampanii piloci 145 Dywizjonu zestrzelili 12 niemieckich samolotów. W czerwcu zostali ewakuowani do Wielkiej Brytanii.
W sierpniu 1940 roku spośród pilotów, głównie ze 111. Dywizjonu Myśliwskiego, utworzono 303 Dywizjon Myśliwski. Tadeusz Kościuszko. Przyjął tradycje i godło tej eskadry.
Wkrótce to właśnie ta eskadra zapoczątkowała kolejny, bardzo wspaniały rozdział w Księdze Chwały Bojowej jednostek Kościuszkowskich. Widoczny na samolocie lub mundurze lotnika znaczek Kościuszki symbolizował najwyższe umiejętności bojowe – symbolizował asa podniebnego. Dywizjon Kościuszki podczas Bitwy o Wielką Brytanię zdobył największe uznanie wśród dowódców RAF i rozsławił miano polskich skrzydeł na całym świecie.
Pod koniec wojny piloci eskadry zestrzelili 202 samoloty Luftwaffe. Była to eskadra odznaczona przez Naczelnego Wodza gen. Sikorskiego Srebrnym Krzyżem Virtutii Militari. Żadna inna jednostka Wojska Polskiego na Zachodzie nie miała tylu rycerzy Krzyża Virtutii Militari, co sam 303 Dywizjon Kościuszkowski.